Weekendje weg en de eerste hulp

Hee,
Deze keer een wat langere blog, want ik had een hoop te vertellen. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Dag 18: Laatste dagje mannenafdeling
Vandaag al weer de laatste dag op de mannenafdeling, want morgen moeten mijn huisgenoten allemaal hun visa gaan verlengen. Dat is hier niet in de beurt dus ik ga mee, want anders ben ik het hele weekend alleen.

Maar goed eerste mijn laatste dag op de mannenafdeling. Deze keer begonnen we met poetsten, alle lege bedden moesten afgedaan worden samen met de bijbehorende nachtkastjes. Dit was niet veel werk en aangezien ik het samen met een andere verpleegkundige deed waren we zo klaar.
Ondertussen was de dokter ook gearriveerd en begonnen aan zijn ronde. Toen hij klaar was heb ik hem nog geholpen met het invullen van alle papieren. Ook kon ik alle vragen stellen die ik wilde over de ziekte, patiënten of andere dingen. Dit was wel erg fijn en heb er veel van geleerd.

Daarna gingen we de wondverzorging doen, eerst moest ik eigenlijk de vitale functies meten, maar de Lakim (een van de verpleegkundige) wilde dat ik hem meehielp dus werd het wondzorg. Vond ik overigens helemaal niet erg, want van wondzorg kan ik meer leren als van tempratuur enzovoorts opmeten.
Zelf heb ik ook een wond moeten/mogen verzorgen bij een man die een CVA gehad heeft. Verder is hij bijna niet aanspreekbaar en heeft hij een neus-maagsonde en een katheter. Zijn voet is aan de onderkant helemaal open en geïnfecteerd en aan zijn rechteroor heeft hij ook een wond. Beide heb ik mogen verzorgen. Dat gebeurt hier voornamelijk met steriel water en dan een jodiumoplossing. Verder doen ze er gazen op en dan verbinden ze het of plakken het vast met leukoplast.
Bij de andere wonden heb ik als assistent meegeholpen, waar je ook veel van kan leren.
Één man wilde echter niet dat wij ze wonden verzorgde en 5 verpleegkundige gingen met hem in discussie, maar dit had geen effect. De patiënt bleef bij zijn standpunt en we hebben alleen zijn verband verwisseld, maar zijn wonden niet schoon kunnen maken. Terwijl dit wel erg nodig was, want ze waren flink ontstoken. Ben dus erg benieuwd wat ze er verder mee gaan doen en ik hoop dan ook dat ik dat nog kan opvolgen.
Na de wondzorg was mijn dienst al weer bijna voorbij, want de wondzorg duurt hier altijd erg lang.

Toen ik klaar was ben ik Tanne gaan ophalen bij de kinderafdeling en zijn we nog even langs wat winkels gegaan om spullen te kopen. Zo natuurlijk ook een ijsje van de ijscoman op zijn fiets.
Thuis hebben heel de avond niet veel meer gedaan.

Dag 19: Golokuati-Ho-Accra
Deze dag even geen stage, ondanks dat het vrijdag is. Het is namelijk zo dat Sophie, Laura en Tanne hun visum moeten gaan verlengen. Sophie en Laura omdat ze hier al langere tijd zijn en Tanne omdat ze een stempel had gekregen voor 30 dagen in plaats van 60. Ik heb namelijk 60 en moet hem pas later gaan verlengen.
Echter is alleen thuisblijven ook niet zo leuk, dus ging ik met ze mee. Dit ook omdat we hadden besloten voor het weekend naar Accra te gaan. Daar zouden we dan naar de Art centre market gaan en naar een shopping mall. Ik moest dus eigenlijk wel mee, maar op stage doen ze daar totaal niet moeilijk over en vinden ze het juist leuk dat je Ghana gaat verkennen. Ook zouden er 5 studenten van de groep van Nijwegen meegaan, maar deze vertrokken later, want ze vonden 7 uur te vroeg.

Wij vertrokken zoals net gezegd om 7 uur ’s ochtends richting Kpando, waar we een trotro richting Ho konden pakken.
Eenmaal in Ho aangekomen moesten we nog een stuk lopen voor we bij het immigratiekantoor waren. Gelukkig waren Laura en Sophie al een keer geweest en konden we het daardoor makkelijk vinden.
Ze waren al snel aan de beurt, maar dat wilde niet veel zeggen. We hebben namelijk ruim anderhalf uur zitten wachten voor we weer konden gaan.

We pakte deze keer een taxi naar het station, waarna we met de trotro richting Accra konden vertrekken. Toen de trotro helemaal vol zat vertrokken we en begon de reis van ongeveer 3 uur.
Alles verliep voorspoedig, tot we er bijna waren. Ze waren namelijk aan de weg aan het werken waar wij er eigenlijk uit moesten. Dus werden we er ergens anders uitgezet.
Wij besloten te gaan lopen in de richting waarvan we dachten dat hij goed was. Tot we een taxi tegen kwamen. We hebben hem gevraagd om ons naar het hotel te brengen en hij wist gelukkig waar het was. Maar aangezien die andere 5 ondertussen ook zover waren hadden we 2 taxi’s nodig. De taxichauffeur regelde gelukkig snel nog een collega en we konden weer op weg.

Bij het hotel aangekomen werd ik samen met Joep op een kamer ingedeeld, want er was maar één jongen en ik vond het niet erg om bij hem te gaan.
’s Avonds hebben we ergens bij een tentje wat gegeten en zijn we met wat Ghanese vrienden van Sophie en Laura mee naar een louche bar geweest. Er waren echter mensen die daar niet z’n zin in hadden en zij gingen terug naar het hotel. Later zouden ze namelijk wel mee opstap willen gaan. Maar dat zag ik niet zo zitten dus ik ben niet mee opstap geweest.

Dag 20: Art market en de mall
Omdat bijna iedereen uit was geweest, was het moeilijk om een tijd af te spreken dat iedereen klaar zou zijn. Om 8 uur kwam echter de vrouw van het hotel ons ontbijt brengen, maar veel mensen wilde daarna nog even slapen. Uiteindelijk werd er afgesproken dat we om half 11 klaar zouden zijn.
Maar om half 11 waren we niet weg, want Tanne en Sophie hadden zich verslapen. Ik denk dat we uiteindelijk rond half 12 of zo weg waren.
We gingen eerst naar de Art Centre market. Daar hebben ze allemaal kraampjes met spullen die mensen zelf gemaakt hebben. Ze verkopen er onder andere stoffen om kleding van te maken, maar ook beeldjes van hout en noem het maar op. Je kan het af en toe zo gek niet bedenken of ze hadden het daar wel.
Het was af en toe wel vervelend, want iedereen bleef maar vragen of je in hun “winkel” wilde komen kijken. Maar ze zijn zo klein dat je alles vanaf het pad ook gewoon kon zien.
We hebben er toch een tijdje rondgelopen, maar ik had niet zo veel gekocht. Wel heb ik wat ideeën opgedaan voor dingen die ik wil meenemen als souvenir. We hebben echter nog genoeg tijd en hier in de buurt kun je ook van alles halen of laten maken.

Toen iedereen zo goed als uitgekeken was zijn we naar een shopping mall geweest. Ze hadden daar zelfs een KFC en een Decatlon. Bij de KFC ben ik niet geweest, maar bij de Decatlon wel. Ze hebben daar precies dezelfde spullen als bij ons. Ik heb daar uiteindelijk een makkelijke handdoek voor het reizen gekocht en nog een kleine tas. Want mijn andere was niet groot genoeg voor als we wat langer weg gaan.
Daarna zijn we nog wat kledingwinkeltjes in geweest en de supermarkt. Bij een kledingwinkeltje heb ik ook nog een jurkje gekocht.

Nadat iedereen was uitgeshopt zijn we teruggegaan naar het hotel, zodat iedereen zijn of haar gekochte spullen kon wegleggen.

Via een Ghanese vriend van Laura en Sophie wisten we een restaurantje niet al te ver weg. Daar zouden we dan ook gaan eten. Het was een Turks restaurant en het was erg lekker.
We zijn er nog even blijven zitten voor een drankje, maar iedereen was moe en wilde terug naar het hotel. We hadden namelijk de volgende dag weer een lange terugreis voor de boeg.
Na dat ene drankje zijn we dan ook teruggegaan en ben ik meteen gaan slapen.

Dag 21: Terug naar Golokuati
Deze keer hadden we wel een tijd afgesproken, we zouden deze keer namelijk om half 8 het ontbijt krijgen en om 9 uur vertrekken. Dit ging ook best goed en iets over 9 waren we weg. Het enige jammer was dat ze nog altijd aan de weg aan het werken waren, dus dat we niet bij het goede trotrostation uitkwamen. We moesten naar een andere die een stuk minder druk was en we zagen de bui al hangen. Het is namelijk zo dat hij eigenlijk pas aanrijdt als hij helemaal vol zit.
Op wachten hadden we echter geen zin, dus hadden we besloten allemaal nog wat extra’s te betalen voor de overige plaatsen, zodat hij meteen kon aanrijden.
Zo gingen we dus op weg, terug naar Golokuati.

Uiteindelijk hebben we er 3 uur over gedaan om van Accra naar Golokuati te komen. Dat is erg snel, want normaal doe je er al snel 4 uur over. Het is echter wel zondag en daardoor is er maar weinig verkeer op de weg. Zeker ’s ochtends, want dan moet iedereen naar de kerk. Ghana is namelijk nogal gelovig.
Rond 2 uur waren we dan ook echt “Thuis”. We hebben onze spullen uitgepakt en gewassen. Daarna hebben we nog wat te eten gemaakt en zijn vroeg naar bed gegaan. Dat reizen put je namelijk best wel uit.

Dag 22: Eerste dag op de spoedeisende hulp
Ik was heel erg benieuwd over mijn afdeling van vandaag, want het is namelijk de emergency (spoedeisende hulp). Net als altijd moest ik hier ook om 8 uur beginnen. Ik had mijn spullen net weggelegd toen er een ander blank meisje de afdeling op kwam. Zij kwam ook stage lopen op de emergency deze week. Ik kende haar verder niet, maar ze heet Yanick en komt uit Zeeland. Super chill dus, want ze spreek ook Nederlands, dus kunnen we af en toe sparren over wat we denken en over wat er gebeurt op de afdeling.

Gedurende de dag werd het steeds drukker op de afdeling en konden we met verschillende casussen mee kijken. Ver was de dokter super aardig en we mochten zo veel vragen stellen als we wilden. Hier maakte we dan ook volop gebruik van.
Toch blijven sommige dingen me wel verbazen, zo kreeg een man een epileptische aanval, maar er werd niet echt veel mee gedaan. Of ja hij werd op de grond gelegd en vervolgens door 3 man op de grond gehouden. Ze gingen er gewoon bovenop zitten tot het weer zo goed als over was. Daarna hebben ze hem in een rolstoel gezet en naar een andere afdeling gebracht.
Dit klinkt logisch, maar op de emergency verblijven hier ook mensen. Ze worden dus niet altijd meteen naar een afdeling gestuurd, zoals in Nederland.
Verder verliep de dag in mijn ogen soms erg chaotisch, want er bleven maar mensen in en uit lopen. Ook werd de dokter overal verwacht en heel de tijd op en neer geroepen. Er zat naar mijn mening niet echt een structuur in. Maar aan het eind van mijn dienst waren de meeste mensen wel geholpen. Na mijn dienst heb ik Yanick nog even laten zien waar je kaas (mozzarella) kan kopen. Tanne was vandaag namelijk niet op stage, want ze moest weer eens naar de tandarts en ging daarna met Sophie mee naar de dovenschool.
Terug “thuis” hebben we met z’n 4e Libanees brood gegeten en heb ik ’s avonds nog een film gekeken, maar ben ook een beetje op tijd gaan slapen, want van alle indrukken wordt je soms best moe.

Dag 23: Wat te doen?
Vandaag op stage ging ik ervan uit dat het weer druk zou worden, dit was echter niet echt het geval. We begonnen namelijk met de afdeling poetsen. Ze hebben wel poetsvrouwen, maar die zijn alleen voor de vloer en de wc’s. De bedden en nachtkastjes enzovoort moeten door de verpleegkundige schoongemaakt worden.
Aangezien Yanick en ik daar rondliepen kregen wij dus de taak om alles te gaan schoonmaken. Dat gaat ongeveer zo: je vult een schaal met water, bleek en wasmiddel. Stopt er een oude doek in, doet handschoenen aan en begint met poetsen. Zo hebben we dus de hele afdeling gedaan. Water enzovoort hoefde je volgens de verpleegkundige niet te vervangen, dus voor we op de helft waren vonden wij het niet heel nuttig meer. Maar goed we doen het maar gewoon, want ze zijn het hier zo gewend.
Daarna kregen we ook nog de taak om de lakens te wassen, dit gebeurt op dezelfde manier.

Vervolgens kwam de dokter en hebben we weer met hem rondgelopen en casussen besproken. Verder moest er iemand voor een röntgenfoto naar de röntgenafdeling gebracht worden. Deze vrouw kon echter niet echt goed lopen en was erg zwaar. We hebben haar uiteindelijk met 3 personen naar daar gebracht in een rolstoel en omdat ze daar weer op een tafel moest gaan liggen waren we er de hele tijd met z’n 3e bij.
Toen ze klaar waren hebben we haar weer terug meegenomen, maar de foto’s worden hier pas een dag later beoordeeld. Ze waren namelijk ook nog niet klaar. Ze worden nog ontwikkeld zoals hier vroeger in een donkere kamer.

Ook was me vandaag opgevallen dat zelfs in het ziekenhuis de stroom regelmatig uitvalt. Het was vandaag namelijk 3x. Dan is de stroom er best een tijdje af en moet de generator opgestart worden, maar dit duurt heel lang.
Een geluk is wel dat op onze afdeling veel apparaten niet op stroom werken.

Verder heb ik vandaag een infuus mogen zetten bij een vrouw. Het was wel gelukt, maar de verpleegkundige hier vond dat hij toch niet goed genoeg zat en heeft hem eruit gehaald en ergens anders gedaan. Terwijl ze in eerste instantie wel zei dat ik hem daar moest zetten. Beetje raar, maar goed hoop dat ik het nog vaker mag doen.

Na stage hebben we niet echt veel meer gedaan. We hadden namelijk geen stroom en we moesten eigenlijk ook nog afwassen. Dus dit hebben we uitgesteld tot morgen.




Dag 24: Waar is iedereen?
Vandaag kwam ik op stage aan en toen waren er nog een stuk of 15 patiënten op de afdeling. Het werd dus een drukke dag, dacht ik. Dit bleek echter niet zo te zijn. De dokter heeft namelijk 12 mensen naar huis of naar de afdelingen gestuurd. Er waren dus nog maar 3 mensen over.

Een daarvan was en vrouw van 86 jaar. Ze was binnengekomen, omdat ze erg benauwd was en pijn op haar borst had. Ze had dus de vorige dag ook al röntgenfoto’s laten maken. We gingen ze dan vandaag ook beoordelen samen met de arts. Verder mochten we van de arts ook luisteren naar haar longen. We waren er al snel achter dat er veel vocht in haar longen moest zitten. De arts wilde dan ook een drain gaan plaatsen. Yanick en ik wilde dat natuurlijk graag zien en we mochten zelfs meehelpen.
Maar zoals alles in Ghana is het niet hetzelfde als in Nederland, hier wordt er namelijk gewoon een dikke infuusnaald in de rug gestoken. Waarna de vloeistof/het vocht wordt afgedreven via een infuusslag aangesloten op een katheterzak. Verder vonden wij het een goed idee als ze op haar zei zo gaan liggen, want dan lag ze niet op de naald. De dokter was het daar mee eens, dus zei hij tegen de vrouw dat ze op haar zij moest liggen.

Nadat wij de dokter zo goed hadden geholpen heeft hij ons (Yanick en mij) uitgenodigd om met hem iets te gaan drinken vrijdag. Ik wilde eerst met Tanne overleggen dus ik zei dat ik het morgen zou laten weten.

Gedurende de dag kwamen er echter niet echt veel mensen meer naar de emergency aan het eind van mijn dienst hadden we in totaal 6 patiënten.

Na stage zijn we naar huis gegaan. Waar we gegeten hebben en waar een hele berg afwas op ons stond te wachten, aangezien we gisteren niet afgewassen hadden.
Laura en ik hebben dan ook alles na het eten op het gemak afgewassen. We zijn denk ik ongeveer een uur bezig geweest, maar ja dan was wel alles weer schoon.
Na de afwas heb ik niet veel meer gedaan.

Dag 25: Nationale feestdag
Sophie en Laura waren vandaag vrij, want het is een nationale feestdag vandaag, namelijk African Union Day.
Toen ik dit wist had ik z’n vermoede dat het vandaag niet druk ging worden. Het tegendeel was echter waar. In het begin was het nog niet zo druk, maar daarna kwamen er wel een heel aantal mensen binnen. Er kwam onder andere een meisje binnen met botbreuken. Tenminste dat is het vermoeden, want de röntgenafdeling was vandaag gesloten. Dus konden er geen foto’s gemaakt worden, dit wordt waarschijnlijk dus morgen.
Ook brachten ze vandaag een man binnen van 90 jaar. Hij was echter al overleden voor hij binnengebracht werd. De dokter heeft er dan ook nog geen 2 minuten naar gekeken, alleen de vitale functies gecheckt en heeft hem toen dood verklaard. Ze doen hier niet aan reanimeren, want dat is tegen de wil van God en verder krijgen verpleegkundige dat ook niet echt in hun opleiding.
De man heeft echter nog een tijdje bij ons op de afdeling gelegen, tussen de andere mensen in. Tot de mannen van het mortuarium hem kwamen ophalen.

We vroegen meteen of we ook mee mochten, want we hadden al van allerlei verhalen over het mortuarium gehoord. Zo liggen hier mensen soms wel 3 jaar of langer in het mortuarium.
De verpleegkundige vonden het echter heel raar dat wij (Yanick en ik) naar het mortuarium mee wilden, maar ze vonden het wel goed.
Het was inderdaad net zoals we in de verhalen hadden gehoord. Ik vond het veel lijken op foto’s die je soms ziet uit de tweede wereldoorlog van de barakken met doden mensen.
Ze worden hier namelijk net zo opgestapeld en gelabeld met een stuk leukoplast.
De dode man gingen ze echter vandaag niet wassen, want ook het mortuarium was eigenlijk gesloten. Dus ging de man zo de vriezer in, of ja hij werd gewoon op de grond gegooid en naar de vriezer gesleept waar hij op de grond ligt.

Tot zo ver het avontuur van het mortuarium. Op de afdeling heb ik verder een beetje met een kindje van 8 maanden gespeeld. Het is het dochtertje van een collega. Het kindje was mee omdat alles crèches gesloten waren. Ook haar 2 andere kinderen waren mee, maar die liepen heel de dag in en uit.
Dat was wel beetje mijn dag op stage.

Na stage zouden we eigenlijk gaan zwemmen, maar Sophie en Laura waren al eerder gegaan en zeiden dat het echt te druk was. Dus besloten we om naar Carlito te gaan.
Daar heb ik weer pizza gegeten, net als garlic bread en ze hadden deze keer zelfs softijs.
Terug “thuis” heb ik nog even mijn ondergoed gewassen en dit getypt. Daarna ben ik lekker gaan slapen, want ik was nogal moe van vandaag.

Dag 26: Laatste dagje voor de vakantie
Vandaag is het laatste dagje stage voor we (Tanne en ik, samen met de andere 8 verpleegkundige) een weekje vakantie hebben. Daarmee is ook de laatste dag van deze reeks emergency afgelopen. Ik ga echter de laatste week nog een keer terug naar de emergency ward.

Op stage zelf heb ik niet zo veel gedaan vandaag. Het was niet echt heel erg druk, denk dat er ongeveer 5 patiënten langs zijn gekomen. Van die 5 was er weer een die al overleden was voor hij bij ons binnen kwam. Deze keer heb ik mee geholpen om te kijken of hij dood was. Maar het was vrij duidelijk, want hij ademde al niet meer en had geen pols.
Dan zou je denken misschien kun je hem nog reanimeren, maar zoals eerder gezegd doen ze dat niet. Verder was er een vrouw die een nierdialyse nodig had, maar die kunnen ze in ons ziekenhuis niet geven. Dus moest ze naar een ander ziekenhuis vervoerd worden. Dit moest eigenlijk per ambulance gebeuren, omdat ze ook afhankelijk is van zuurstof op dit moment. Toen ik klaar was met mijn dienst was ze echter nog niet weg, want er kwam geen ambulance, omdat deze te duur is. De vrouw en haar familie konden het namelijk niet betalen, dus komt hij niet.
Wat er verder met die vrouw is gebeurt weet ik echter niet, want ik heb haar daarna niet meer gezien en nazorg kennen ze hier niet zoals bij ons.

Na werktijd zouden we (Yanick en ik) iets gaan drinken met de dokter. We konden hem echter nergens meer vinden. Dus besloten Yanick en ik samen maar wat te gaan drinken en eten. We kwamen weer bij Carlito’s uit. Deze keer heb ik een wrap met tonijn op, met daarbij een beetje frietjes en een salade. Het was nog super gezellig.
Dit was ook de laatste keer dat ik Yanick ga zien, want zij loopt nog maar één week stage en gaat vervolgens nog 2 weken reizen met haar moeder. Daarna gaat ze terug naar Nederland.

’s Avonds heb mijn spullen nog ingepakt en de blog afgemaakt, want we gaan morgenvroeg om 5 uur vertrekken met de trotro richting Mole National park.

Tot de volgende keer!